Lang geleden bezocht ik een concert van U2 waar zanger Bono zich op de handen van het publiek liet dragen. Iedereen wilde hem aanraken, maakte niet uit waar, terwijl de nieuwe Messias van de rockmuziek gewoon liggend op zijn rug doorzong.
In die tijd ging ik op aanraden van een vriend naar een optreden van een punkband, want ik wilde gitaar leren spelen en van die uiterst primitieve twee-akkoorden-herrie zou ik misschien wat kunnen opsteken. Tijdens dat concert passeerde er meer dan alleen gehoorbeschadiging en crowdsurfing.
De veelal dronken bezoekers sprongen botsend tegen elkaar op en regelmatig dook er iemand van het podium in het publiek. Stagediving was erg populair, maar soms ging het mis. Een jongen die volhing met piercings, veiligheidsspelden en spijkers maakte aanstalten om te gaan duiken, toen de voorste rijen zich spleten als de Rode Zee en onze Mozes-tegen-wil-en-dank in de diepte viel. Punker of niet, niemand wilde zich bezeren aan al die versiersels.
Je ziet nauwelijks lelijke mensen die crowdsurfen, het risico op valpartijen is te groot. Hoe anders was dat gisteren bij Lowlands. Een leuk meisje liet zich door vele gretige handen richting podium varen. Ook hier ging het niet volgens de regels, omdat iemand onderweg een borst van het meisje zou hebben betast.
Van een zelfde portie beschaving getuigde zanger Sam Carter die pardoes het concert van zijn Britse band Architects stillegde. Huizen ontwerpen kan hij kennelijk niet, maar zijn geliefde krachtterm ‘fucking’ metselde als liederlijk cement zijn tirade aaneen. Hij was vast jaloers…
