Amerikaanse films dreigen steeds meer eenheidsworsten te worden. Uit metingen met biosensoren weten onderzoekers waarvan je gestrest of opgewonden raakt.
Er is natuurlijk niks op tegen om voorkeuren van mensen te onderzoeken, maar als je al die bevindingen toepast in nieuwe films raakt de originaliteit steeds verder op de achtergrond. Wat vinden mijn collega’s van deze ontwikkeling?
